- Allergie Zelftesten
- Bloedgroep Zelftesten
- Check-Up Zelftesten
- Cholesterol zelftest
- Diabetes Zelftest
- IJzertekort zelftest
- Jicht test
- Lever- en nierfunctie test
- Leverfunctie Test (ALT & AST)
- Nierfunctie test (Albumine)
- Preventis SmarTest Ferritin Home
- Preventis SmarTest Vitamine D Test
- PSA Zelftest
- Schildklier zelftest
- Vitamine D Zelftest
- Vivoo – Eiwit Test (30 stuks)
- Vivoo – Hydratatie Test (30 stuks)
- Vivoo – Ketonen Test (30 stuks)
- Vivoo – Natrium Test (30 stuks)
- Vivoo urine test (9-in-1 parameters)
- Vivoo Urine Test (9-in-1 parameters) (4 stuks)
- Vivoo Urine Test (9-in-1 parameters) (12 stuks)
- Vivoo – Vitamine C Test (30 stuks)
- Darmgezondheid Zelftesten
- Drugs Zelftesten
- Infectieziekten Zelftesten
- SOA Zelftesten
- Vruchtbaarheid Zelftesten
Hoe wordt calprotectine gemeten?

Calprotectine wordt gemeten via een ontlastingsonderzoek. Dit onderzoek analyseert de hoeveelheid calprotectine in de ontlasting om te bepalen of er sprake is van een ontsteking in de darmen. De test wordt gebruikt om onderscheid te maken tussen functionele darmklachten en organische ontstekingsziekten zoals de ziekte van Crohn en colitis ulcerosa.
Waarom wordt calprotectine in de ontlasting gemeten?
Calprotectine is een eiwit dat vrijkomt uit witte bloedcellen bij een ontstekingsreactie in het maag-darmkanaal. Omdat het niet wordt afgebroken tijdens de spijsvertering, is het in de ontlasting meetbaar. Een verhoogd calprotectinegehalte kan wijzen op een actieve ontsteking in de darmen.
Deze meting is vooral nuttig bij:
- Het onderscheiden van prikkelbare darm syndroom (PDS) en inflammatoire darmziekten (IBD).
- Het monitoren van patiënten met chronische darmziekten.
- Het bepalen of een verdere darmonderzoek, zoals een coloscopie, nodig is.
-
Calprotectine Test19.99 €
Hoe werkt een calprotectine test?
Calprotectine wordt gemeten met behulp van een ontlastingsmonster. Dit kan op twee manieren:
1. Calprotectine zelftest voor thuisgebruik
Een calprotectine zelftest kan thuis worden uitgevoerd. Hierbij verzamelt de gebruiker een kleine hoeveelheid ontlasting en plaatst dit in een testcassette met bufferoplossing. De testcassette geeft binnen enkele minuten een visuele uitslag, vergelijkbaar met een zwangerschapstest. Dit geeft een indicatie van verhoogde of normale calprotectinewaarden, maar bij een verhoogde uitslag is een laboratoriumtest noodzakelijk.
2. Laboratoriumonderzoek via de huisarts of specialist
Een calprotectine test in het laboratorium biedt een nauwkeurige kwantitatieve meting van de calprotectinewaarden. De procedure verloopt als volgt:
- De patiënt ontvangt een steriele verzamelbuis en verzamelt een klein ontlastingsmonster.
- Het monster wordt opgestuurd naar een medisch laboratorium.
- In het laboratorium wordt een ELISA-test (enzyme-linked immunosorbent assay) uitgevoerd. Deze test bepaalt exact hoeveel calprotectine aanwezig is.
- De resultaten worden doorgestuurd naar de arts, die ze beoordeelt en indien nodig verder onderzoek of behandeling aanbeveelt.
Wat betekenen de resultaten van een calprotectine test?
De uitslag van een calprotectine test wordt weergegeven in microgram per gram ontlasting (µg/g). De interpretatie verschilt per laboratorium, maar de algemene richtlijnen zijn:
- Lage waarde (< 50 µg/g): Geen aanwijzing voor een ontsteking. Waarschijnlijk functionele darmklachten zoals PDS.
- Matig verhoogde waarde (50-200 µg/g): Mogelijke milde ontsteking of irritatie. Een herhaling van de test kan nodig zijn.
- Sterk verhoogde waarde (> 200 µg/g): Grote kans op een actieve ontsteking, zoals bij de ziekte van Crohn of colitis ulcerosa. Medisch onderzoek is noodzakelijk.
Hoe betrouwbaar is een calprotectine test?
Een laboratoriumtest heeft een hoge betrouwbaarheid en wordt beschouwd als de standaardmethode voor het meten van darmontsteking. De sensitiviteit en specificiteit van de test liggen rond de 95%, wat betekent dat het een zeer betrouwbare indicatie geeft van ontstekingsactiviteit.
Zelftesten zijn nuttig als eerste screening, maar hebben een lagere nauwkeurigheid en worden niet aanbevolen als definitieve diagnosemethode. Bij een verhoogde waarde wordt geadviseerd om contact op te nemen met een arts voor verder onderzoek.